Ağaçlar çiçek açmıyor diye söylenmek yerine ağacın dibine elimizde ısınmış olan suyu dökebiliriz çöpe atmak yerine. Küçükte olsa bir şeylere dokunabiliriz, bir çocuğun kalbine mesela.. En küçük şeyler onların yürekleri değil mi? Minik yürekler büyük yarınlara gebedir çünkü. Öğretmen değilim ama bilirim ki bir öğretmen ne kadar kıymetlidir okula yeni başlayan bir çocuğun gözünde. Unutulmaz hatıralar yaşatan öğretmenler, sevgi ile dokunan öğretmenler öğretirler çocuklara sevmeyi, adaleti, incitmemeyi ve incinmemeyi..
Birinci sınıfta iken su çiçeği olmuştum ve iki gün okula gidememiştim. Öğretmenim o kadar fedakardı ki okul çıkışı gelip bana o günlerde işledikleri konuları anlatmıştı. Büyüdükçe daha çok yer etti bu hikaye kafamda. Çünkü menfaatin ne olduğunu büyüdükçe öğrenmiştim. küçük bir kız çocuğundan hiç bir beklentisi olamazdı, üstelik bu kız çocuğunun ailesi aşırı eğitimli ya da zengin kişiler değildi. Yine de en değerli şeyi olan vaktini ayırıp gelmişti. Taşındık okulum değişti tam on yedi yıl geçti ama unutmam, unutamam..
Öğretmen değilim belki söz söylemeye hakkım yok ama dostlarımı, mesleğine kıymet veren tüm öğretmenleri çok seviyorum... Evet belki bu noktaya kadar olan seçimlerimiz bize ait değildi ama bilmeliyiz ki sunulan yolların dışında daha emin adınlar atabileceğimiz yollar açabiliriz. Yeni başlayan bu yılda dilerim ki sevgi ile adım atan öğretmenler olsun çünkü atılan her adım peşinde onlarca yüreği getirir..
