Bugün okuduğum bir haber üzerine ne zamandır düşündüğüm bazı şeyler tekrar beynimin içinde debelenmeye başladı. Bu fikirlerin hepsi şahsi fikrim olmakla beraber kimseyi kırmak, incitmek amaçlı da değildir. Bundan yaklaşık yedi yıl evvel girdiğim üniversite sınavında kötü sayılamayacak bir puan yapmıştım tıpkı diğer meslektaşlarım gibi. Fıtraten öğretmen, mühendis ya da başka birşey olamayacağımı düşünerek yazdığım fizyoterapi ve rehabilitasyon bölümünü severek ve hayal kurarak okudum hala da öyleyim. Buraya kadar herşey çok güzel ancak yazının en başında bahsettiğim habere gelince; ‘Müjde, öğretmenlere yirmi bin atama daha.’ Atansınlar, atanmalılarda ama yıllardır, ben kendimi bildim bileli memlekette yalnızca öğretmenlerin böyle bir sıkıntısı varmış gibi davranılmasından, çok iyi okullardan mezun olup iş bulamayan binlerce gençten bahsedilmemesinden ki bundan sadece kendi mesleğim için bahsetmiyorum bu grubun içerisinde bir çok psikolog, psikolojik danışman, mühendis, hukuk fakültesi mezunları, diyetisyenler ve belki benim saymadığım onlarca meslek var, rahatsız oluyorum ve bunu dile getirmek istiyorum.
Ama asıl sorgulanması gereken olay şu bence özel sektör çalışanları ile kamu çalışanları arasında olan bu uçurum neden? Uçurum olmadığı iddia ediliyorsa neden herkes bu kadar atanmak için çaba gösteriyor? Girilen sınav tamamen şansa dayalı bir kaç saatlik bir sınav iken insanların hayatlarını yönlendiren bu sınavın sonuçları neden bu kadar ağır?
Atanamamış olmak insanlar tarafından ne sebeple bu kadar yadırganıyor?
Kendim bile isteye Kpss’ye çalışmamış biri olarak her girdiğim ortamda devlete giremedin mi soruları ile neden muhatabım? Ve neden öğretmen olmayanların istihdam problemi yokmuş gibi davranılıyor?
Buradaki küçük serzenişime belki kimse cevap vermeyecek ama bende içimde tutmamış olacağım.
Tekrardan belirtmeliyim ki kimseye ithafen olmayan bu küçük yazı kendi mesleğimle ilgili değildir. Kpss ye çalışmayıp atama beklemeyen biriyim ancak çok yüksek puanlar alıp mesleğini yapamayan düz memur olan çok arkadaşım var. Acı olan memur olmaları değil yıllarca emek verip öğrendikleri ilmi kullanamamalarıdır.
Hayal kurmayı ve ümitlenmeyi hiç bırakmayan biri olarak mutlu olduğumuz işleri en verimli vakitlerde yapabileceğimizi ve çabalayarak, kendimizi geliştirerek , öğrendiklerimizin hakkını vererek hedeflerimize ulaşabileceğimizi biliyorum. Vazgeçmemek ve üzülmemek duası ile..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder