Ertelediklerim var. Günleri aylara, ayları yıllara çevirmişim zaman
akıp giderken. Bir de baktım ki erteledikçe unutuyorum yapılacakları, bir de
baktım ki giderek yapılamayacak hale geliyor bazıları.
Bir dağın zirvesine tırmanıp güneşin doğuşunu bekleyecektim mesela
bir yaz sabahı. Elimde bir kağıt, bir kalem. Güneş ufukta henüz göstermeye
başlayacaktı ki kendini, ben çizmeye koyulacaktım. O yükseldikçe silip daha
yükseğe karalayacaktım, sonunda onu sabitleyemeyeceğimi anlayıp seyre
dalacaktım. Tam hizama geldiği vakit pılımı pırtımı toparlayıp uzaklaşacaktım
oradan, insanlar çoğalmadan. O zaman olsaydı böyle yapardım. Sevmezdim
kalabalığı. Hala sevmem ama kopamam da. İnsan toplumsal bir varlık nihayetinde,
arada bir tek başınalığın gerekliliği unutturulan.
Sonra daha sokak oyunları oynayacaktık. Sokağın sadece bizim
bildiğimiz veya öyle zannettiğimiz ücra bir köşesinde saklı dokuz taşımız...
Bakalım kim devirecek diye heyecanla beklediğimiz o anlar ve sonrasında tüm
sokağı koşarak tavafımız. Hepsini yeniden yaşayacağım inancındaymışım ilk
fırsatta.
İlk fırsatta? Hiç olmamış galiba. Fırsatını bulamadıkça elbet bir
gün oynarız kanısına varıp büyüdüğümü de unutmuşum. Artık oyun oynama yaşımı
çoktan geçtiğim yüzüme vurulduğunda hatırladım büyüdüğümü. Babam gibi biz
çocukken diye başlayan cümleler kurma yaşına geldiğimi farkettim. Yine bir
yerlere koştururken bir direğin arkasına saklanılmış üst üste dizili dokuz taşı
gördüğümde bu buraya mı saklanır hiç diye düşündüğüm an anladım, büyüdükçe neyi
nereye gizlememiz gerektiğini daha iyi öğrendiğimizi.
Bir şeyleri dağıttığımda nasıl kaçacağımı daha iyi biliyorum mesela
artık. O zamanlar her türlü zorluğa göğüs gerip yükseltirken dağılan taşlarımı
göğe doğru, inanıyordum. Görmezden gelmiyordum dağılan parçaları. Direniyordum,
çabalıyordum ve başarıyordum da. Şimdi olmuyorsa olmuyor diyor, her birini
hayat denen bu gelip geçtiğimiz sokağın dört bir yanına bırakıyorum. Uzaklaşıyorum.
Koşmaya gücüm kalmamış sanki yorulmuşum, toparlamak ağır mı geliyor ne?
Birkaç kişi yardım ediyor bana. O kadar az ki sayıları, saymaya
korkuyorum vesselam. Ya da bir yanlışımda arkalarını döneceklermiş de iyice
dağılacağım endişesi yaşıyorum. Adımlarımı yavaş ve sağlam atıyorum bu yüzden.
Emin olmalıyım kendimden. Ben yavaşladıkça zaman daha da hızlanıyor sanki. Ben
yavaşladıkça ayaklarım ağırlaşıyor; kollarım sarkıyor bedenimden, bana ait
değillermiş gibi. Gözlerim kapanıyor usul usul. Sanki birilerinin kontrolünde
sağdan soldan patikalara sapıyorum. Olmadıkça daha da dağılarak dönüyorum. Bir
daha, bir daha deniyorum.
Birkaç kez tökezleyip birkaç darbe yediğimde kendime geliyorum.
Kapandığı gibi usul usul açılıyor gözlerim. Bir mana sapağına dalıyorum.
Dayanağın anlamını arıyorum. Sapağın başında dizili dokuz taş. Hay Allah bunu
her arayan bulur ki burada. Yoksa arayanlar bulsunlar diye mi bu kadar meydanda,
bu kadar aşina? Derinde aradığımdan mı göz önünde olanı bu kadar boşladım,
erteledim acaba? Sonra sonra... Gelemedi, o sonra. İşte şimdi taşlar burada,
tam yanı başımda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder