Zafer Kimin?

Yine bir yerler ateş altında. Bu gece yine birileri ölüyor, yine çocuklar yetim kalıyor. Yangınlar çıkarken hayatlar sönüyor... Filistin yüreğimizin en ateşli yeri, yani öyle olması gerekiyor. Ateşin sadece düştüğü yeri değil bizim içimizi yakması, bizi ayağa kaldırması gerekiyor. Hanzalalar, o gök yüzlü mahzun bakışlı ve bir o kadar büyük yürekli cesur çocuklar çoğalıyor. Yine unutuluyor yanan evler, yürekleri yanan eşler, kundaklarda ağlayan bebekler... Tıpkı maden yangınları gibi unutuluyor. Bazen kömür peşinde kararan dünyalar, bazen de kömürü örten bir avuç toprak için kararıyor. Bir avuç toprak için ölüyor; ölmek için doğan çocuklar.

Biz; hep aydınlık olan dünyamızın kapısının kilidinden bakıyoruz bilmediğimiz o karanlık ya da kızıl dünyaya; uzaktan görüyoruz çırpınışları, bi fısıltı gibi geliyor haykırışlar. Biz de ağlıyoruz ama çok uzaktaki yangınları söndüremiyor gözyaşlarımız. Kapılarımızın ardından sadece dua ediyoruz yapabilecek başka bir şeyimiz yokken. Ve bir çocuğun yüreği bizim dualarımızla serinliyorsa eğer, gözyaşlarımız yüreklerdeki yangınlara ulaşıyor demektir, gözyaşlarımız ateşleri biz habersizken söndürüyor demektir... Müminler ancak kardeştirler ve kardeşler arada km ler de olsa birbirlerini tanırlar. Biz madden tanıyamadığımız kardeşlerimizi dualarda tanırız ve hep onlarla yan yanayız.. Zafer inananlarındır, zafer duayla birlik olanlarındır..